اختلالات شخصیتی 

وابسته 

بطور مشخصی برای احتياجات خود بر ديگران متکی هستند، از ديگران توقع دارند که مسئوليت مسائل مهم زندگی آنها را بر عهده بگيرند، فاقد اعتماد به نفس هستند و در تنهائی(اگر از زمانی کوتاه تجاوز کند) احساس ناراحتی شديد می کنند.
اين اختلال با الگوی عميق رفتار وابسته و تابع مشخص است.افراد مبتلا بدون اندرز و اطمينان بخشی زياد ديگران قادر به اتخاذ تصميم نيستند و معمولآ برای اينکه در کجا زندگی کنند،چه شغلی داشته باشند و انتخاب دوستان،به همسر، والدين و يا دوست خود تمکين می کنند.آنها نيازهای خود را نسبت به نيازهای افرادی که بدانها وابسته اند، در مقام دوم قرار می دهند و احساس می کنند که هر گونه پافشاری بر نيازهای خودشان ممکن است اين رابطه را به خطر بياندازد.

شخصيت های وابسته از قبول مسئوليت خودداری کرده و در صورت ناگزير شدن برای قبول آن دچار اضطراب می گردند.

برای شروع فعاليت ها به دليل فقدان اعتماد به قضاوتها يا ناتوانی های خود، اعتماد به نفس ندارند و اغلب خود را احمق يا درمانده می دانند.در کار برای منافع شخصی پشتکار ندارند،اما در کارکردن برای ديگران راحتی بيشتری احساس می کنند.

چنانچه ماهيت يک شغل، تصميم گيری مستقل را ايجاب کند، اين اختلال به عملکرد شغلی آنها آسيب می رساند.
اشتغال ذهنی غير واقع گرايانه با ترس از رهاشدن به حال خود دارند.در ابراز مخالفت با ديگران به دليل ترس از قطع حمايت و مقبوليت آنان دچار اشکال می شوند.روابط اجتماعی آنها می تواند به تعداد معدودی از افراد محدود شود که فرد به آنها وابسته است و در صورتی که اين رابطه دوستانه تهديد شده باشد، می تواند منجر به افسردگی آنها شود . همچنين وقتی يک رابطه ی نزديک در هم می گسلد ، فورآ در پی رابطه با ديگری به عنوان منبع حمايت و مراقبت در می آيند.

اين افراد وقتی تنها هستند، به دليل ترس مبالغه آميز از ناتوانی برای مراقبت از خود، احساس ناراحتی و درماندگی می کنند. به همين دليل آنها معمولآ به قيمت گزاف جويای مصاحبت هستند .

همسری بد رفتار، بی وفا و ميخواره ممکن است به خاطر اينکه رشته ی وابستگی از هم نگسلد، ساليان دراز به خوبی تحمل شود.
در کل بدبينی،عدم اعتماد به نفس،فعل پذيری و ترس از ابراز احساسات پرخاشگرانه و جنسی مشخص کننده ی اين اختلال است.
اين اختلال می تواند ناشی از رفتار والدينی باشد که بيش ازاندازه حمايتی و خودکامه هستند . والدينِ بيش از اندازه حمايتی، وابستگی را در فرزندان خود ترغيب می کنند و اين رفتار وابسته، حس مراقبت تسلی بخشی را برای والدين به ارمغان می آورد.
اين اختلال در زنان بيش از مردان است. 

همچنين در فرزندان کوچکتر خانواده و افرادی که در کودکی دچار بيماری جسمی مزمنی بودند، احتمال آسيب پذيری بيشتری برای اين اختلال وجود دارد.