پرسش و پاسخ

من یک دختر شاد و درسخوان بودم ولی الان مدت زیادی است که یک غم بزرگ در دلم سنگینی می کند. دیگر خسته شده ام بغض من را خفه می کند.

دختری هستم 17 ساله. 4 سال است که ازدواج کرد هام ولی نسبت به همسرم هیچ علاق های ندارم. بعضی وق تها از بودن در کنار همسرم شرم م یکنم. قیاف هاش خوب نیست؛ قدکوتاه و لاغراندام است. من خودم قیاف هام خوب است. از همان اول که با او ازدواج کردم از او متنفر بودم ولی مادر و پدرم اصرار به این ازدواج داشتند. من بخاطر نیا زهای روحی و عاطفی تن به دوستی دادم. خیلی پشیمان هستم. کمکم کنید، نم یدانم باید چکار کنم؟

يك سالی ا ست كه ا زدواج كرد ه ام اما ا ز چند ماه قبل بشدت ا يرادگير شد ه ام و دائما سر هر موضوعی ا ز همسرم ايراد ميگيرم. بهانه گير يهای من باعث كدورت شوهرم شده است و خودم هم ا زا ين رفتار خسته شد ه ام. چه كاربايد بكنم تا ا يراد گرفتن را كناربگذارم؟

مرد 60 ساله اي هستم كه زندگي بسیار خوبي با همسرم داشتم.ا ما ا ين روزها احساس ميكنم مانند گذشته به او عشق و علاقه ندارم. تصميم گرفته ام كه با زن جواني ازدواج كنم اما به ياد سا لهای گذشته كه در كنار همسرم زندگي خوبی داشتم می افتم دچار سردرگمی ميشوم. چه كنم كه ا زا ين سردرگمی نجات پيدا كنم؟

سلام خواهش میکنم حتما جوابمو بدین من 22 سالمه زندگی برام خیلی سخت شده هوا که کمکم تاریک ميشه میترسم شبا هم همش فکر برام میل گریه هم میکنم احساس میکنم قلبم خیلی سنگین شده نمی دونم چکار کنم. بعضی موقع ها یک فکر های برام میان اصلا نميتونم تحمل کنم. همش به مرگ هم فکر میکنم

یکی و دوست داشتم بعد از مدت ها وقتی فهمیدم ازدواج نکرده به سراغش رفتم اما دست خالی، بیکار. خواستم دیر نشه گفتم دوستش دارم … بهم گفت تو پسر خوبی ولی وضعیت و شرایط ازدواج نداری فراموش کن. من نمیتونم بهت قولی بدم که منتظر بمونم بعد گناهت به دوشم بیفته فراموش کن… اما من بیقرار بودم مدام پیام می دادم. دوباره زنگ میزدم جواب نمیداد پیام میدادم تا حالا هیچوقت باعث آزار تلفنی دختری نشدم. شرمندم. آخر پیام داد من نمیخوام پس لطفا مزاحم نشو … من شکستم غرورم و له کردم تا باور کنه دوستش دارم اما جوابم این شد … غرور مردانگی تا ته براش خورد کردم اخرش مجبور شد بهم بگه مزاحم نشو نمیخوام. الان هیچی ندارم نه غرور مردانگیم نه احساسی که دادم میتونم پس بگیرم به یکی دیگه بدم. تموم شدم من نه غروری نه ابرویی نه حسی همه چی ام بخاطر عشق شکستم و دادم همه چیم بهش دادم گذاشت کنار. دیگه هیچی ندارم.

من یک دختر 29 ساله هستم در سن 21 سالگی ازدواج کردم اما بعد 3 سال از همسرم جدا شدم. حدود 4 سال پیش با پسری آشنا شدم که پسر خوبی بود، رابطه ما کم کم از یک دوستی ساده فراتر شد بهش علاقه مند شدم، اون هم به من میگفت که دوستم داره، تو رابطمون بغیر از بحث های کوچیک مشکل دیگه ای نداشتیم. بعد سه سال که از رابطمون گذشت با اینکه برام سخت بود چون من تو جامعه ای بزرگ شدم که ابراز علاقه یک دختر و تقاضای ازدواج مرسوم نیست ازش خواستم با من ازدواج کنه، اما قبول نکرد و گفت که قبلا با خانوادش صحبت کرده و به دلیل اینکه من قبلا ازدواج کردم مشکل دارن. منم ازش چندماهی جدا شدم اما بعد 3 ماه دوباره برگشت و چون دوستش داشتم و دلتنگش بودم برگشتم پیشش. با خودم فکر کردم شاید علاقش به من زیاد بشه و برای موندنم سعی کنه. اما بعد از یکسال از پیشم رفت. گفت خانوادش اصرار دارن ازدواج کنه و تا زمانی که من تو زندگیش باشم نمیتونه ازدواج کنه، بعد از رفتنش زندگی برام خیلی غم انگیز شد. روزای سختی رو گذروندم و سعی میکردم بهش فکر نکنم بعد از یکماه متوجه شدم حامله ام، دوستم باهاش ارتباط برقرار کرد و موضوع رو گفت ازم خواست تو مدتی که جنین رو سقط میکنم کنارم باشه اما من دیگه نخواستم ببینمش چون از دلسوزی و ترحمش بدم اومد. الان 3 ماه گذشته با اینکه دوران دوری از دوستم و سقط خیلی به من سخت گذشت اما هنوزم به یادشم و بخاطر رفتنش ناراحتم، همه بهم میگن اون حالش خوبه و تو هم فراموشش کن میدونم رفتارم احمقانست اما نمیتونم. اگه میتونید راهنماییم کنید. تا زندگیم بهتر بشه و دوباره همون دختر شاد قبل باشم. ممنون

من دختری 25 ساله هستم ولی درست از 9 سالگی، پدر و مادرم بعد از چند سال طلاق عاطفی، رسما ازهم جدا شدند و ما ارتباط مون رو با پدرم از دست دادیم. مادرم هم به دلیل بیماری روحی که داشت و هنوز هم دارد قادر به بررسی امور ما و ایفای نقش مادری نبود. به همین دلیل از همون سالها، وظیفۀ مراقبت و حفاظت برادر کوچکترم رو من به عهده گرفتم و بیش از نقش خواهر، براش مادر و برادر بزرگتر بودم.وقتی که تو سالهای مدرسه توسط پسرهای دیگه مورد تهاجم قرار میگرفت و اذیت میشد من به تنهایی ازش دفاع کردم و حتی راه و روش دعوا کردن و دفاع از خود رو هم از من یاد گرفت. اما از زمانی که من مهاجرت کردم و از خانوادم دور شدم، برادرم به خاطر شرایط خانه، تمام ارتباطات و دوست هایش رو از دست داده و درست سه ساله که کاملا خونه نشین شده و جز من ارتباطی با دنیای بیرون نداره. این اواخر چیزی که من رو بسیار نگران میکنه اینه که برادر 22 ساله من، هنوز هیچ ارتباط هر چند سطحی با با جنس مخالف نداشته. نه توانایی آشنا شدن با دخترها رو داره و نه دانش و اطلاعات کافی در مورد امور جنسی … از اونجایی که برایش همیشه برادر بزرگ بودم، در هر زمینه ای با من کاملا راحته و صحبت میکنه. اما به وضوح می بینم که این اواخر برادرم به سمت کمبود اعتماد به نفس برای پیش قدم شدن و شناختن جنس مخالف حرکت میکنه.من سعی کردم کمی در این زمینه کنجکاوش کنم تا شاید این باعث حرکت و اشتیاقش بشه. اما از طرفی هم میترسم که با هل دادنش به این سمت دچار هرزه گری جنسی بشه. متأسفانه من ساختار فکری آقایون رو در این زمینه نمیشناسم و برای کمک به برادرم کاملا به درماندگی رسیدم. میدونم ان وظایف بعهده پدر و یا مادر هست، اما ما از هر دوی این کمک ها محرومیم و فعلا هم امکان دیگه ای جز مطرح کردن این سوال در این بخش نداشتم. خوشحال میشم اگر به من اطلاع بدید که باید با یک جوون بی تجربه و فاقد اعتماد به نفس چه کنم تا در اینده دچار سرخوردگی جنسی و انزوای اجتماعی نشه.

سلام من 24 سالمه با پسری آشنا شدم و می خواهیم باهم ازدواج کنیم. مشکل من با اون اینه که رمز تلگرامو گرفته رمز اینستاگرامو داره و حق ندارم چیزی نصب کنم. روی گوشیم حق ندارم عکس بازیگر مورد علاقمو لایک کنم ولی خودش تلگرام داره لاین داره ایمو داره چند بار اسمس اشتباه داده بهم. نمیدونم چیکار کنم . الان همه ی خانوادم میدونن قضیه ما رو …

سلام من پسری 27 ساله ام. علیرغم فیزیک و چهره ای که دارم تا الان هیچ دوست دختری نداشتم و به هرکس میگم باور نمیکنه. به سمت داشتن دوس دختر نرفتم به چندین علت بوده که از همه مهمتر من آدم احساساتی هستم هر وقت میخوام وارد یک رابطه با دختری بشم از خودم می پرسم انتهای این رابطه چیه تو که الان شرایط ازدواج نداری و اونقدر کارهای مهمتر داری که ازدواج جز اولویت های آخره پس دلیلی نداره رابطه وارد رابطه ای بشی که خودت هم میدونی انتهای هم خودت ضربه می خوری و هم شاید طرف مقابلت. برای ارضای جنسی که جز جدا نشدنی وجود هر آدم سالمیه من هم این نیاز رو با خود ارضایی و دیدن فیلم های پورن برطرف میکنم. موضوعی که اخیرا داره آزارم میده احساس میکنم به دیدن فیلم ها و سایت های پورن اعتیاد پیدا کردم. خواهش می کنم راهنماييم کنید.

من در سن ازدواج قرار دارم ولی با یک مشکل اساسی روبرو هستم. برای من قابل هضم نیست که در زندگی من دختری باشد که قبلا پسر دیگه ای با او دوست بوده . حال اگر دوستی ساده باشه یک چیزی. ولی اکثرا همراه با لمس بدن دختر توسط پسر و یا حتی سکس است که واقعا زجر آور است. خودم با دختر رابطه داشتم ولی اصلا نه سکس داشتم و نه حتی بدنش را لمس کردم.به همین دلیل نمی خواهم بپذیرم که چنین دختری وارد خانه من شود. مشکل اصلی اعتماد کردن است. می ترسم در زندگی زناشویی هم به همسرم شک کنم. ازتون میخوام راهنمایی کنید . با کمال تشکر.

من به تازگى با شخصى آشنا شدم ارتباط مون اوايل خوب بود ولى ايشون خيلى درگير كار هستن با دو شغل و فقط يك بار در هفته و يا دو هفته يك بار همو ميبينيم و فقط در این بین در حد پيام كوتاه حال و احوال مي كنيم ولى گاهى شبها حتى شب بخير هم نميگه و اگر مثلا براش پيام فرستاده باشم كه واقعا ديده نشده فرداش از من معذرت خواهى ميكنه. من ازش خواستم كه بيشتر وقت بگذاره. قبلا روزاى ٤ شنبه آزاد بود ولى الان اون روزها هم ميره سر كار بايد بگم من يك شكست بزرگ رو تقريبا ٧ ماه پيش تجربه كردم از اين آدم جديد خوشم مياد ولى از طرفى خودم رو نميتونم با نديدنش و در واقع كم ديده شدن راضى كنم ! به نظر شما بايد به اين رابطه ادامه بدم؟

سلام من 20 سال دارم پسری را دوست دارم 21 سال سنش هست ما یکدیگر را خیلی دوست داریم. میخواهیم با هم ازدواج کنیم. اما مشکلی او این است که پول ندارد و برایش پرداخت مهریه خیلی مشکل است. مشکل من هم این است خواستگار زیاد دارم تا حال همه را رد کردم. مامان و بابایم گفتند هرکس اینبارآمد قبول کن چون سن تو بالارفته اما کسی که من دوست دارم باید خیلی منتظرش باشم. لطفا راهنمایی کنید واقعا هیچ نمیدونم چکار کنم.

سلام به شما. من پسری 20 ساله هستم یکی دو بار هم رابطه با جنس مخالف رو تجربه کردم اما حدود چند ماه پیش با یه دختری آشنا شدم که به نظرم خوب امد من بهش پیشنهاد دادم و اونم قبول کرد و رابطمون شروع شد. حدودا یه ماهی گذشته بود که همه چیزم تقریبا خوب بود و منم داشتم بهش دلبسته تر میشدم تا اینکه یه مسافرت براش پیش اومد و گفت که با خوانواده میره اما تو همین مسافرت رفتاراش خیلی عوض شد خیلی بهش مشکوک شدم تا اینکه یه روز من بهش اصرار کردم دلیل عوض شدنت چیه و اونم گفت که حدود سه سالی هست ازدواج کرده و شوهر داره اما رابطش باهاش خوب نیست و قصد جدایی دارن منم وقتی فهمیدم جدا از ضربه ای که خوردم رابطه رو باهاش تموم کردم. اما حالا بعد چند ماه باز پیام میده و میخواد که باهام رابطه داشته باشه و مثل اینکه از شوهرش جدا زندگی میکنه و کارای طلاقشون آخراشه اینم تو پرانتز بگم که میگفت شوهرم خیلی اذیتم میکنه کتکم میزنه و ازین چیزا و شوهرم حاضر به طلاق نیست اما من میخوام که ازش جدا بشم و اینکه من تو یه شهر دیگه دانشجو ام و اونم امسال تو همون شهر دانشگا قبول شده. حالا من نمیدونم که باید باهاش رابطم و شروع کنم یا اینکه کلا از زندگیم پاکش کنم ممنون میشم اگر کمکم کنید.

پسری هستم 30 ساله، شاغل و با تحصیلات خوب. اهل مطالعه و سفر و ورزش. سابقه یک رابطه جدی اما کوتاه و چند رابطه نصفه و نیمه رو تو زندگیم داشتم. درونگرا هستم و تیپ و قیافه ام هم بد نیست. قصد مهاجرت تحصیلی دارم و خیلی از پیش نیازهای مربوطه را فراهم کردم. منتهی تا الان به علت زندگی تو یک شهر کوچک هنوز نتونستم دختر مورد علاقه ام را پیدا کنم. والدینم و خواهرم در یکی از شهرهای بزرگ زندگی می کنند و من به خاطر مسائل کاری تنها تو شهر زادگاهم هستم. این اواخر خواهرم که کاملا با روحیات و سلیقه من آشناست یکی از همکلاسی هایش که او هم اتفاقا قصد مهاجرت تحصیلی دارد را مناسب من دونست. چند مکالمه نسبتا طولانی به بهانه راهنمایی درباره مسائل مهاجرت با وی داشتم و تو این صحبتها تونستم به صورت غیرمستقیم یک مقدار با اخلاق و روحیات و اهدافش آشنا بشم و به نظرم جالب بود.منتهی مشکل عمده اینه که اگه کارش درست بشه احتمالا بین شش ماه تا یک سال دیگه ایران رو ترک میکنه ومن هنوز موفق به ملاقاتش نشدنم. ولی نمیدونم چه راهی رو برای شروع انتخاب کنم طوری که معقول باشه و عجیب به نظر نیاد. چون من تو این جور مسائل یه کم محتاطم و نمیخوام مورد قضاوت غلط قرار بگیرم و این موقعیت رو به خاطر سوتفاهم از دست بدم.

من تا الان چند تا رابطه داشتم و سنّ حدود ۴۰ و هنوز مجردم. در این بین اشتباهت فردی خودم و همینطور اشتباهات دخترها باعث شد که به اینجا برسم. الانم تو رابطه نیستم. یکی‌ از چیزهایی که خیلی‌ اذیتم میکنه از کوره در رفتن یا جرّو بحثم با آنها یادم میاد و روزی چند بار خودم رو محکوم می‌کنم. یعنی‌ کلا تو زندگی‌ همه رو می‌بخشم و زود فراموش می‌کنم حتا تا الان از کسی‌ کینه ندارم اما نمیدونم چرا خودم رو نمیتونم ببخشم حتا اینو بگم که رابطه های سابقم بهم ایمیل میزنن و منو به عنوان یک دوست قبول دارن و احترام میذارن اما چه در مورد اونها یا آدمهای دیگه هر روز چند بار وجدانم روبرو م شوم. مخصوصا این اخیرا که باعث شد یک موقعییت خوب تحصیلی‌ در آمریکا با بورسیه خیلی‌ خوب رو ترک تحصیل کنم و الانم بیفتم تو خونه و شب و روز افسرده باشم. می‌دونم کارم در قبل بقیه اشتباه بود ازشون معذرت خواهی‌ کردم، خطا کردم از کوره در رفتم اما نمیتونم خودم رو ببخشم. چند بار هم به مرز خودکشی‌ رسیدم و هر وقت به خودکشی‌ فکر می‌کنم تا چند ساعت آروم میشم با فکر اینکه همه چیز تموم بشه چند ساعت آروم میشم . دیگه بریدم خیلی‌ ممنونم